Verslag BK AC Brussel

31/08/19-01/09/19 - Belgisch kampioenschap alle catg. Brussel  

Voorbije WE waren alweer ’s lands beste atleten verzameld in het Koning Boudewijn Stadion om er te strijden voor de begeerde nationale titel. Het waren wat ‘aparte kampioenschappen’ voor ons, niet alleen omwille van het volstrekt andere tijdstip (normaal ergens half Juli), maar vooral omdat we ons niet meer hoefden op te splitsen tussen dat fameuze ‘Stade Roi Baudouin’ en het gelegenheidsterrein naar waar steeds de sterke dames en heren van het hamerslingeren werden verbannen, om er hun subliem technisch nummer af te werken. Die jarenlange quasi ‘zekere medaille’ lag ditmaal dus niet op ons netjes te wachten, want onze werptopper Walter de Wyngaert (vorig jaar nog brons in Nijvel) is zoals u waarschijnlijk wel weet bezig met een pittig postoperatief revalidatieprogramma.
Een perfect moment om hem vanwege … GANS DE ROBA-FAMILIE … nogmaals oprecht daarbij ‘ALLE SUCCES’ toe te wensen!!
Zonder Walter waren nu meteen al de ogen gericht op de discuskooi en aan de verspringbak, waar onze twee andere ‘vaste waarden voor eremetaal’ hun opwachting maakten. Na een volstrekt kwakkelvoorjaar trok Katelijne Lyssens de zomer in, op zoek naar de juiste conditie en voldoende wedstrijdritme. De late seizoeninplanting van dit kampioenschap was dus een onverwachte meevaller voor haar. De eerste worp dreigde meteen buiten te gaan, maar er zat blijkbaar zoveel spinkracht op dat hij toch nog net binnen de zone viel. De supporters zagen een 46m36 verschijnen op het infobord, meteen goed voor rang 1. In de 2^de ronde schoof de DCLA-atlete Jill Emmazaal hier netjes overheen (48m24), maar gezien deze geen Belgisch paspoort op zak heeft, verontruste dit Katelijne niet meteen. Wie onze topwerpster een beetje kent weet dat ze er altijd wel de ‘vlotte vaart’ in wenst te houden, en niet te veel bezinningsmomenten inplant bij het betreden van de kooi, of in de discusring zelf. Poging 2, 3 en 4 waren niet geheel oké (0-worpen) en bij de 5^de en 6^de ronde zat de discus te laag, zodat Katelijne zelf langs voor uitstapte. Tot ronde 4 bleef ze beste Belgische, maar toen schudde Deinze-atlete Anouska Hellebuyck een 50m69-worp uit haar schouders, waardoor het zilver werd voor onze mooie ROBA-atlete. Katelijne, voor wie alleen … goud goed genoeg is (de ‘echte topsportermentaliteit’, weet je …) moet oprecht weten dat we ontzettend TROTS op haar zijn!

En datzelfde geldt natuurlijk ook voor die andere dame, Sietske Lenchant, die nu al jarenlang onze clubkleuren doet stralen, tot ver buiten de provinciegrens. Nadat ze op het middaguur het verspringen had meegepikt (5m75, kwam slechts 6cm te kort voor brons) mocht ze drie uur later wederom haar opwachting maken aan de zandbak, voor haar koninginnennummer, het Hink-Stap-Springen. Met een PR van 13m03, vorig jaar gesprongen, zit ze op plaats 6 in de tabel ‘Belgische bestprestaties aller tijden’, en ook haar Belgisch record bij de juniors houdt nog steeds stand. Kortom een atletiekdiamant die we binnen de Roba-familie moeten blijven koesteren. Zeker op zo’n kampioenschap, want de ervaring leert ons dat Sietske de mentale draagkracht heeft om hier perfect mee om te gaan. Ook nu weer legde ze meteen de druk op de schouders van de concurrentie, want na ronde 1,2, 3 en 4 stond ze geheel bovenaan. In de 5^de ronde poseerde ze zich klaar voor haar sprong, toen er een akkefietje ontstond tussen de entourage van de Luikse atlete Elsa Loureiro en de betrokken scheidrechters, waaronder onze eigen Robert Hicketick. Ze kwamen aandraven met een video-opname die naar hun oordeel aangaf dat haar 5^de sprong niet correct was opgemeten. Er ontstond een eindeloze discussie met die zichzelf aanmatigende ‘video assisted referee’, waarbij haast werd vergeten dat aan de andere kant van de aanloopbaan een dame in auberginekleuren stond wortel te schieten. Onze Sietske, die haar typerende rust bewaarde, en na pakweg 10 minuten oponthoud een sportief antwoord gaf door een 12m57 uit de benen te schudden, en daarmee haar voorsprong nog wat verder uitdiepte. Alleen zagen we toen de mogelijke bui reeds hangen … Luikse mensen, dus komende uit de ‘vurige stede’, die zich ‘bestolen’ voelen door de scheidrechters … dat dreigde een pittige 6^de en laatste ronde te worden. Ofwel resulteert het in een afknapper voor de nochtans sympathieke Elsa (er mentaal onderdoor zakken) ofwel put ze extra kracht uit dat opgefokt lichaam, vol aan adrenaline. En dat laatste gebeurde … in haar 6^de beurt kwam ze uit op … 12m83, en daar kwam Sietske finaal niet meer overheen. Net als Katelijne dus zilver voor Sietske, en ook dat zorgde voor een extra boost bij de aanwezige Roba-supporters. SCHITTEREND!

Twee medailles dus, maar daarmee was de kous niet af dit jaar, wel integendeel. Ik durf haast te stellen dat de grootste vreugdetaferelen onder de Roba’s zich op de tartanpiste zelf afspeelden, bij de loopnummers dus. Voor Katelijne en Sietske is een ‘finaleplaats afdwingen’ gezien hun talent immers de evidentie zelve, maar dat geldt absoluut niet voor iedereen. Denken we maar aan het intense geluk bij Paulien Dewyngaert, die al 24u op een spierwitte wolk leefde, sinds haar schitterend optreden in de reeksen, op zaterdag. Met haar 1’01”27 zat ze daar plots bij de top-8, en mocht ze haar WE-planning meteen herschikken naar een scenario dat ze in haar binnenste wel … stiekem had gehoopt. Er van start kunnen gaan met ondermeer de ‘Belgian Cheetahs’ Hanne Claes en Paulien Couckuyt naast zich, moest wel voor een kick zorgen. Toen deze beiden na een nek-aan-nekrace uit de bol gingen met een extra bonus (Tokio-ticket voor Hanne / Doha-ticket voor Paulien!!) mocht onze Paulien natuurlijk meevieren in die collectieve euforie daar aan de meet. Met 1’01”25 dook onze mooi lopende Roba-dame nog net onder de chrono van de dag voordien. Haar fiere broer, de trotste vader en de lieve moeder, bij wie zo’n nationaal kampioenschap ongetwijfeld massa’s mooie herinneren doet opborrelen, … ze deelden allemaal mee in de vreugde daar onderaan de piste … schitterend om het van op enige afstand gade te slaan … Knap gedaan, beste Paulien!

Trouwens even later was het weer van dat. In baan 9 van de finale 100m dames mochten we niemand minder dan onze snelle Lien Andries begroeten, en ook die haar lichaamstaal stond ingesteld op de graadmeter ‘intenste geluk’. Net als bij Katelijne was de honger naar presteren extreem hoog, want Lien’s voorbereiding was zowaar nog meer ontregeld dan bij onze werpster. Als u weet dat de eerste hittegolf al achter de rug lag toen zij pas aan een echt doorgedreven trainen toe was, kan u zich wel de ontlading voorstellen voorbije zaterdag, toen ze in de reeksen uit kwam op een nieuw persoonlijk record, en wat voor één … Na een technisch quasi volstrekt perfecte run liet ze de klok stilleggen op … 11”95! (met zelfs een lichte, te verwaarlozen tegenwind van -0,1m/sec). Even ter informatie, ook vorige jaar waren er maar 8 dames sneller dan deze chrono.
Onze andere snelle dame, Charlotte Kinable, die in reeks 5 een 12”84 liet optekenen, was directe getuige van de immense vreugde die Lien uitstraalde bij het zien van dat scorebord.
Hier een dag later mogen acteren in de finale, dus te midden van de acht beste spurtvrouwen van het land, ja dat is iets dat ze niet snel gaat vergeten. Het iets frissere weer, zeker in vergelijking met de dag voordien…, zorgde ervoor dat iedereen qua tijd wat moest inleveren, in zoverre zelfs dat die 11”95 ditmaal goed was geweest voor de … bronzen plak. Maar voor teleurstelling of een minimum aan twijfel was er absoluut geen plaats bij Lien (12”07), die minuten na de koers nog volop zat na te genieten op dat ‘heilige tartan’. Weer zo’n trotsvol moment voor de aanwezige Roba-supporters. Dikke proficiat, beste Lien!   

Zij die denken dat er enkel op zondag (de dag van de finales) iets te beleven valt moeten we toch echt terecht wijzen. Zij hebben bijvoorbeeld niet alleen de 800m van stijlrijke Evy Hens (2’28”95) gemist, die al in reeks 1 mocht acteren, maar ook de uitstekende 100mH van Inge Bellemans, die samen met niemand minder dan Nafi Thiam in reeks vier van start werd geschoten. Dat een buurvrouw van dat kaliber weleens stimulerend kan werken, zeker als het zonnetje ook z’n werk doet, kunnen we afleiden uit de schitterende 14”23-chrono van Inge, die net als Lien hiermee een nieuw PR wist binnen te halen. En het scheelde geen haar, of ook zij mocht zich op zondag klaar houden, want de 8^ste finaletijd bedroeg … 14”16… Dus ook ‘petje af’ voor Inge, want een PR lopen op de enige hoogdag die er werkelijk toe doet, het Belgisch kampioenschap, dat getuigd van planning en klasse!  

Topchrono’s zijn altijd het resultaat van intense arbeid, dat weet iedere atleet van enig niveau. Zo startte onze 1^stejaars junior Milan De Neef met ‘aangepaste ambities’ op de 400m vlak. Uw training in juli in rook zien opgaan door een medisch ingrijpen, en daaropvolgend een relax fase inbouwen in augustus (Tomorrowland, pukkelpop, …) kwestie van de batterijen wat op te laden, is op zich absoluut geen werelddrama, zolang je maar weet dat wonderen in de atletiek redelijk zeldzaam zijn. Milan is gelukkig een verstandig man, en put dus uit z’n 50”44 zelfs nog een hoop vertrouwen richting het einde van het seizoen (estafette in Merksem en Moeskroen). ‘Ik was totaal niet vermoeid aan de finishlijn’ zei hij achteraf, en dat opent weer perspectieven richting komende maanden.

Eén dag later zaten we met Wesley De Kerpel trouwens ook in het schuitje van de vraagtekens. Deze klassebak moest in de periode juli-augustus, wanneer de trainingsinzet op z’n hoogst moest zijn, een door kniepijn gedwongen rustperiode inlassen, en die opgelopen ‘achterstand’ kwam hij hier op de 5000m tekort. Wesley zat weliswaar meteen mee vooraan, en dichtte tot 2 maal een kloof op een 3-tal ontsnapte concurrenten, maar de 3^de uitval van Ward D’Hoore, Steven Casteele en vooral de ontzettend gemakkelijk lopende Lyra-man Michael Somers kon hij niet meer beantwoorden. De minst dankbare 4^de stek lag dus op hem te wachten. Op diezelfde 5000m, maar dan bij de dames, verscheen tot slot onze Lise Van Casteren. Ze was met een chrono van 19’25” opgevist, en vrijwel diezelfde tijd (19’25”84) zou ze ook hier laten optekenen. Toch had het zeker beter gekund, zei ze achteraf, want wegens krampen in de buikflank (reeds van bij de start …) kon ze nooit echt versnellen, wat betekent dat een fameuze tijdsverbetering zeker tot de mogelijkheid behoort. Misschien reserveren voor het volgende Belgische kampioenschap, beste Lise, in datzelfde, maar dan herbouwde stadion, en ook wij zullen dan weer van de partij zijn. Zeker na al het moois dat jullie allen ons hier gedurende die twee dagen hebben aangeboden …

Rudy